بیست و هفتم اردیبهشت ماه در تقویم رسمی کشور به عنوان روز ارتباطات و روابط عمومی نامگذاری شده است که در ابتدای سخن، تلاش های اندیشمندانه خانواده روابط عمومی را گرامی می داریم.

بر همگان واضح است که روابط عمومی، علمی بین رشته ای است که روز به روز بر اهمیتِ کارکردهای آن افزوده می شود و با توجه به تغییرات فناورانه و تغییر فضای ارتباطی و ظهور مخاطبان کنشگر و فعال، نیاز به تحول در روابط عمومی ها و گذر از مرحله سنتی به روابط عمومی های ارتباط گر احساس می شود.

از روابط عمومی تعاریف زیادی وجود دارد اما درهمه تعاریف، دو مفهوم اساسی وجود دارد: یکی"سازمان" و دیگری" مخاطبان یا مردم" و اینچنین روابط عمومی را می توان مدیریت ارتباط میان یک سازمان و مخاطبان درون و برون سازمانی نامید.

مقام معظم رهبری درباره روابط عمومی فرموده اند:" " روابط عمومی بهترین نمایانگر اوضاع داخلی یک نهاد از یک سو و از سوی دیگر منعکس کننده چگونگی مسایلی است که در آن نهاد می گذرد" نگاه معظم له، تاکیدی بر اهیت جایگاه روابط عمومی و نقش سازنده آن است.

باید توجه داشت که خلق و تقویت همگرایی و تفاهم اجتماعی، اعتماد سازی، انگاره سازی های مثبت و ماندگار و ارتقای بهره وری؛ محصول و پیامد فعالیت های روابط عمومی چه در بخش دولتی و چه در بخش خصوصی و غیردولتی به شمار می رود که بدون درک شرایط امروز و تعامل سازنده بین مدیران سازمان ها و کارشناسان و کارگزاران روابط عمومی به دست نمی آید.

بشر ، اکنون بیش از هر زمان دیگری در سپهری رسانه ای زندگی می کند که مرزهای سنتی چه در بعد ارتباطات انسانی و چه در بعد سازمانی، سیاسی و حاکمیتی معنای پیشین خود را از دست داده اند و این روزها دیگر نمی توان در دوره ارتباطات یکسویه با مخاطب و تبلیغات سنتی ماند.

آنلاین بودن در همه لحظات، روابط عمومی ٢٤ ساعته می طلبد آنچنان که از فرصت های فضای مجازی و شبکه های به هم پیوسته، مسیرهای نوینی در شاهراه های ارتباطی بیابیم تا راهی مسدود نشود و ضربان های حیات سازمانمان از تپش نیفتد.

روزگاری روابط عمومی را به چشم و گوش و روزگاری به مغز یک سازمان تشببه می کردند اما باید گفت روابط عمومی، همه ی یک ‌سازمان‌است.

روابط عمومی می تواند، با ناپختگی و نابلدی؛ یک سازمان را حتی نابود کند و در عین حال با تدبیر و دانش؛ زنده و بالنده سازد. این، هم انتخاب روابط عمومی هاست و پیش از آن، انتخاب مدیران، که کدام راه را برگزینند: روابط عمومی منفعل یا روابط عمومی پویا و حرفه ای.

تعامل روابط عمومی و مدیریت با یکدیگر به شرط توانایی در هر دو، اثربخشی کارکردهای روابط عمومی را تضمین می کند. از اینروست که گفته اند: هر سازمان همان روابط عمومی را دارد که لایق آن است.

در حالی که روابط عمومی، هر روز حرفه ای تر، تخصصی تر، پیچیده تر و فراگیر تر می شود باید پرسید: ما کجای مسیر هستیم و تا روابط عمومی مطلوب در جامعه اطلاعاتی چه قدر فاصله داریم‌؟

پاسخ به این سوال بیش از هر چیز به شناخت روابط عمومی در معنای راستین آن نیاز دارد. همواره یکی از نگرانی های کارشناسان و مدیران روابط عمومی، نبود شناختِ کامل از روابط عمومی از سوی مدیران است.

تقلیل کارکرد روابط عمومی به تبلیغاتچی، امور تشریفات و اطلاع رسانی رویداد مدار و بی توجه به فرایندهای ارتباطی و تحولات جهان ‌پیرامون؛ اسیر کردن روابط عمومی در درون سازمان و فعال نکردن نقش مشورتی و راهبردی روابط عمومی از جمله گلایه های برخی از روابط عمومی هاست.

مدیران محترم باید بدانند روابط عمومی دارای نقش راهبردی در سازمان است و باید در تصمیم گیری ها و تعیین نقشه راه مدیران به عنوان مشاوری امین؛ نقش خود را ایفا کند.

هر چند که این نقیصه وجود دارد اما باید منصفانه گفت: هنوز پژوهش، مستند سازی و مخاطب شناسی از حوزه های فراموش شده در بسیاری از روابط عمومی هاست که باید مورد توجه قرار گیرد.

منافع ِ سرمایه گذاری در روابط عمومی، همه بخش های یک سازمان را دربرمی گیرد. بر این اساس امید می رود مدیران سازمان های مختلف دولتی و خصوصی در کنار اصحاب اطلاع رسانی و روابط عمومی، در مسیر حرفه ای شدن روابط عمومی ها گام های موثری بردارند.

              مهندس علی باقری کاکش

          روز روابط عمومی و ارتباطات