توجه و تکریم مردم یکی از آموزه‌های مهم انبیاء و اوصیای الهی در عرصه اجتماع است. این تکریم گاهی در قالب سخن زیبا و برخورد اخلاق‌مدارانه با مردم است آنجا که خداوند فرمود: «وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا... با مردم در نهایت حُسن سخن بگویید»، گاهی عدم گمان بد به مردم نوعی تکریم محسوب می‌شود آنجا که فرمود: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِیراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ؛‌ای کسانی که ایمان آورده‌اید از بسیاری از گمان‌ها بپرهیزید؛ زیرا به راستی بعضی از گمان‌ها گناه است.» و گاهی خدمت به مردم و برآورده کردن نیاز آن‌ها نوعی تکریم محسوب می‌شود آنجا که فرمود: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَنفِقُوا مِن طَیِّبَاتِ مَا کَسَبْتُمْ وَمِمَّا أَخْرَجْنَا لَکُم مِّنَ الْأَرْضِ...؛‌ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از قسمت‌های پاکیزه اموالی که (از طریق تجارت) به دست آورده‌اید و از آنچه از زمین برای شما خارج کرده‌ایم به مردم انفاق کنید.»

در اهمیت این بخش یعنی خدمت به مردم احادیث فراوانی از سوی پیامبر (ص) و اهل‌بیت (ع) صادر شده است. قسمتی از این احادیث اختصاص به یاری عموم مسلمانان به یکدیگر دارد و قسمتی از احادیث اختصاص به خدمت مسئولان به مردم جامعه دارد. پیامبر (ص) در یک روایت تداوم یاری خدا را در گروی یاری برادران مؤمن معرفی کردند و فرمودند: «اگر مى‌‏خواهید خدا به شما کمک کند، شما هم کمک‌حال برادر مؤمن خود باشید؛ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فِی عَوْنِ الْمُؤْمِنِ مَا کَانَ الْمُؤْمِنُ فِی عَوْنِ أَخِیهِ الْمُؤْمِنِ» (ثواب العمال / ص. ۱۳۵)

همچنین امام صادق (ع) در یک روایت زیبا به ارزش خدمت به مردم اشاره کرد. حضرت در این روایت خدمت به مردم را برتر از ۱۰ طواف معرفی کرد. در این روایت می‌خوانیم:

اسحاق بن عمار می‌گوید: امام صادق (ع) فرمود: «ای اسحاق، هرکس این خانه (کعبه) را یک بار طواف کند خداوند برای او هزار حسنه می‌نویسد و هزار سیئه از او محو می‌کند و هزار درجه او را بالا می‌برد و هزار درخت برای او در بهشت می‌کارد و ثواب آزاد کردن هزار بنده برایش می‌نویسد، تا به ملتزم می‌رسد. هشت در بهشت را برای او می‌گشاید سپس به او می‌فرماید از هر کدام از آن‌ها که خواستی وارد شو؛ یَا إِسْحَاقُ مَنْ طَافَ بِهَذَا الْبَیْتِ طَوَافاً وَاحِداً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ أَلْفَ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ أَلْفَ سَیِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ أَلْفَ دَرَجَةٍ وَ غَرَسَ لَهُ أَلْفَ شَجَرَةٍ فِی الْجَنَّةِ وَ کَتَبَ لَهُ ثَوَابَ عِتْقِ أَلْفِ نَسَمَةٍ حَتَّی إِذَا صَارَ إِلَی الْمُلْتَزَمِ فَتَحَ اللَّهُ لَهُ ثَمَانِیَةَ أَبْوَابِ الْجَنَّةِ فَیُقَالُ لَهُ ادْخُلْ مِنْ أَیِّهَا شِئْتَ»

اسحاق می‌گوید به امام (ع) گفتم: فدایت شوم. همه این‌ها برای کسی است که طواف می‌کند؟ فرمود: بله، آیا به تو خبر ندهم از چیزی که از این هم با فضیلت‌تر است؟ عرض کردم: بله.

فرمود: هر کس حاجتی برای برادر مؤمنش برآورده کند، خداوند برای او [ثواب]طوافی و طوافی و طوافی می‌نویسد. [حضرت همین طور شمرد]تا به ۱۰ طواف رسید؛ مَنْ قَضَی لِأَخِیهِ الْمُؤْمِنِ حَاجَةً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ طَوَافاً وَ طَوَافاً حَتَّی بَلَغَ عَشَرَةَ؛». (وسائل الشیعه، شیخ حر عاملی، ج. ۱۳، ص. ۳۰۴)